به عنوان یک کودک شش ساله، زودتر یک هفته را در زیرزمین پیش دبستانی بادهام یا یک کابین در کمپ کریستال لیک می گذراندم تا یک ساعت در اتاقی با عروسک گود گای. برخلاف دیگر آدم‌های بدجنس سینمای وحشت دهه ۱۹۸۰، به نظر می‌رسید که چاکی صراحتاً بچه‌ها را هدف قرار داده است، یک قطعه میوه ممنوعه با درجه R که قرار بود ما را جذب کند، و نحوه خندیدن بزرگسالان از ترس من از این عروسک موی زنجبیلی باعث شد همه او باشند. ناراحت کننده تر البته آنها قرار نبودند آن را دریافت کنند. آنها به اندی هم گوش نکردند.

نمی دانم چرا این شخصیت در کابوس های من چنین حضوری داشت. شاید این واقعیت بود که من دو خواهر داشتم، و از آنجایی که یک خانواده کاملاً یقه آبی دهه ۱۹۹۰ بودم، فضای زندگی ما کاملاً غلیظ بود از همراهان پلاستیکی خزنده نسل قبلی. هیچ چیز به اندازه عروسک های اواسط قرن با سرها و چشم های متناسب غیرطبیعی، پوست پلاستیکی غیرمنتظره سخت و موهای نشاسته ای صفراوی باعث خزیدن پوست نمی شود.

سپس چاکی آمد. همه این ترس‌های اولیه عروسک‌ها خارج از تصورات ما شکل گرفتند و از رویاهای ما بیرون آمدند و به تلویزیون رفتند، در حالی که برای مغز فرزندم یک ظرفیت بسیار واقعی به نظر می‌رسید.

اما چرا والدینتان به شما اجازه می دهند در سنین پایین آن را تماشا کنید؟ مردم، این دهه ۹۰ بود، و والدین این واقعیت را که فرد دیگری دارای فرزندانی بود که تقریباً هم سن فرزندشان بودند، معادل بررسی سوابق و تأیید یک محقق خصوصی به اصطلاح امروزی می‌دانستند. ممکن است فیلم‌های درجه‌بندی R در خانواده‌ام ممنوع بوده باشند، اما والدین دوستم آدام چنین تردیدی نداشتند و فکر می‌کردند فرزندشان (و ظاهراً دوستانش) ممکن است به تماشای کارهایی که انجام می‌دهند عادت کند. به هر حال، پدر آدام یک شیفت طولانی در کارخانه فولاد داشت، و او نیاز داشت که همان کاری را که هر آمریکایی در آن زمان انجام می‌داد، رها کند: در تکیه‌گاه La-Z-Boy با دوجین کور در کنارش، در حالی که یک فیلم بزرگسال در آن پخش می‌شد.  

Living with Chucky یک بازنگری تمام‌قد به آنچه من می‌توانم مجموعه هفت‌فیلم اصلی Child’s Play، به‌ویژه Child’s Play (1988) تا Cult of Chucky (2017) نام ببرم است. این مستند به کارگردانی کایرا الیز گاردنر، دختر جادوگر انیماترونیک پشت خلق این عروسک بدنام، هر فیلم این مجموعه را بازبینی می کند و واقعیت های پشت صحنه بازیگران و عوامل و همچنین جایگاه هر فیلم در فرهنگ عامه را شرح می دهد. تا آنجا که من می دانم، این اولین مستندی از این دست است که کاملاً به شخصیت چاکی اختصاص دارد و این واقعیت که توسط شخصی با ارتباط شخصی با فیلم ساخته می شود، منجر به دسترسی استثنایی به سازندگان و کاوش های ارزشمند زیادی در فیلم می شود. . در دوره‌ای که مستندهای خاصی از B رول، خلاصه‌های متورم، و حساب‌های گمانه‌زنی دست سوم با هم وصله می‌شوند، این یک نمای تازه و صمیمی از ملک است.

سریال Child’s Play زمانی ریشه دوانید که دو جنبه به ظاهر نامرتبط فرهنگ دهه ۱۹۸۰ روی پرده تلاقی پیدا کرد: افزایش تکثیر و در دسترس بودن اسباب‌بازی‌های انیماترونیک، و رونق فیلم‌های اسلشر که منبعی کم‌خطر از پول نقد آسان برای استودیوهای سینمایی تامین می‌کرد. تمایل به فاسد کردن یک نسل. این واقعیت که فضای اسباب‌بازی تجاری به راحتی از روی پرش در فیلم ساخته شده بود، احتمالاً هنگام خرید فیلمنامه هم صدمه‌ای وارد نکرده است.

همانطور که مستند برجسته می کند، Child’s Play بخش بزرگی از موفقیت خود را پیدا کرد زیرا مفهوم منحصر به فرد بود. تماشاگران قبلا عروسک‌های زنده را در وحشت دیده بودند، اما هرگز به عنوان شخصیت‌های اصلی و هرگز در مواردی که نزدیک‌ترین فرد به او کودک بود، دیده نمی‌شد. بیایید واضح بگوییم: این ایده نابغه از بدو مفهوم بود و در زمان مناسب گرد هم آمد. اسباب‌بازی‌های انیماترونیک قبل از اینکه کسی روح یک قاتل زنجیره‌ای را در درونش بگذارد، مثل جهنم وحشتناک بودند، و در دهه ۸۰ چیزهای کمی بیشتر از تماشای یک مادر مجرد سخت‌گیر وجود دارد که امنیت مالی و بدنی خود را قربانی می‌کند تا با خرید یک اسباب‌بازی، مادی‌گرایانه فرهنگ عامه را تعقیب کند. عروسکی از یک مرد بی خانمان در یک کوچه. تنها در این دو عنصر، فیلم ناخواسته جوهر آن دوره را به گونه‌ای به تصویر می‌کشد که تعداد کمی از فیلم‌های ژانر دیگر این کار را انجام می‌دهند.

به عنوان یک مستند، این بیش از همه به عنوان یک نامه عاشقانه عمل می کند، نه اینکه گرفتار استقبال انتقادی، میراث، یا گذشته نگر اجتماعی هر فیلم می شود، بلکه صرفاً به هر ورودی در دوره ساخت آن نگاه می کند و از طریق یک بازنگری برنده از آنچه که می گذرد. هر فیلم به تنهایی خوب یا به اندازه کافی خوب عمل کرد. این نگاهی بسیار درون‌گرا و تقریباً خصوصی به فیلم‌ها است، و هیچ اظهارنظری در مورد فرانچایز Child’s Play در زمینه وسیع‌تر ترسناک وجود ندارد. دون مانچینی (فیلمنامه‌نویس اصلی) و شرکتش به‌طور مداوم سعی می‌کردند راه‌های جدیدی را با چاکی کاوش کنند و باعث می‌شد که هر فیلم بُعد جدیدی فراتر از بزرگ‌تر یا بهتر بودن از قبلی به خود بگیرد. در یک نقطه، آنها در مورد اینکه حاضرند برای جلوگیری از بردن چاکی به فضا دست به هر کاری بزنند، شوخی می کنند، همانطور که بسیاری از فرنچایزهای دیگر در زمان کوتاهی ایده ها انجام دادند.

به عنوان اعضای مخاطب، ما سازندگان را در حالی که در قوس مجموعه حرکت می‌کنند دنبال می‌کنیم و دائماً برای هر فیلم چیزی منحصر به فرد را جستجو می‌کنند. از لحن تاریک و داستان شهری تلخ فیلم اصلی گرفته تا پوچی ترسناک-کمدی فیلم‌های بعدی و سپس تلاش برای بازگشت به ریشه‌های جدی‌تر با Curse of Chucky. در این، من متوجه شدم که با قدردانی تازه‌ای از نبوغ سازندگان کنار می‌روم، زیرا حتی زمانی که درخشش باکس آفیس از فرنچایز خارج شد و آنها مستقیماً به ویدیو تبدیل شدند، بسیاری از این افراد علاقه و اشتیاق را پیدا کردند. در بازگشت به فرنچایز

چیزی که واقعاً برای من متمایز بود این بود که اشتیاق خدمه اصلی هم حفظ شد و هم با پیشرفت سریال افزایش یافت. بازیگران جدید، خواه جنیفر تیلی یا بیلی بوید باشند، هر کدام عشق عفونی را پیدا کردند که به نظر می رسد در کل این مجموعه نفوذ کرده است. به طور مشابه، بازیگرانی که در فیلم‌های اولیه نقش‌های کوچک‌تری داشتند، اغلب مایل بودند برای نقش‌های جدید بازگردند، و سازندگان تلاش هماهنگی برای ادغام چهره‌های قدیمی در فیلم‌های بعدی انجام دادند. بازیگران و بازیگران گروهی از دزدان دریایی هستند که حق رای خود را به جلو می برند و اصرار دارند که داستان های بیشتری درباره این شخصیت ها وجود دارد، حتی با کاهش بودجه و کاهش تماشاگران. در عصر مدرنی که به محض اطلاع از جزئیات یک الگوریتم اختصاصی، دنباله‌های آن اعلام می‌شوند، چیزی امیدوارکننده است که ببینیم گروهی از مردم حول یک عشق منتخب گرد هم می‌آیند، حتی اگر در دنیای گسترده‌تر وحشت از بین برود.